بررسی آلودگی انتروویروسی در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 در استان چهارمحال و بختیاری و مقایسه با افراد سالم

زمینه و هدف: دیابت نوع 1، یک بیماری خود ایمنی چندعاملی بوده که برهمکنش عوامل ژنتیکی و محیطی می‌تواند سبب بروز آن شود. ویروس‌ها، ازجمله انتروویروس ها، از مهم‌ترین عوامل محیطی در پاتوژنز دیابت نوع 1 هستند. به‌منظور تعیین ارتباط میان انتروویروس ها و دیابت نوع 1 در جمعیت بیماران ایرانی، به بررسی میزان عفونت انتروویروسی در سرم بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 پرداخته شد. روش بررسی: در این مطالعه‌ی مورد- شاهدی، برای تشخیص وجود RNA انتروویروسی، از تست Nested-PCR و برای تعیین کلاس‌های مختلف از آنتی بادی‌های ضد انتروویروسی نیز از تست الایزا استفاده شد. آزمون‌های آماری مورد استفاده در این مطالعه شامل آزمون دقیق فیشر و کای اسکوئر بود. یافته ها: از 35 نمونه سرمی جمع‌آوری‌شده از بیماران مبتلا به دیابت نوع 1، در سرم 12 بیمار (2/34%) عفونت انتروویروسی به روش Nested-PCR مثبت شد، درحالی‌که تنها در یک مورد از افراد سالم مثبت بود (8/2%) که اختلاف معنی داری را میان دو گروه نشان می دهد (05/0P<). آنتی‌بادی IgG ضد انتروویروسی در سرم 13 بیمار (1/37%) و این آنتی‌بادی از کلاس IgA، در سرم 10 بیمار (5/28%) یافت شد. این میزان در افراد سالم به ترتیب 3 (5/8%) و 2 (7/5%) نفر بود (برای هر دو آنتی بادی 05/0P<). آنتی بادی ضد انتروویروسی از کلاس IgM، در سرم هیچ‌یک از بیماران و افراد کنترل یافت نشد (1=P). نتیجه گیری: نتایج بدست آمده از این مطالعه نشان می‌دهد میزان شیوع عفونت انتروویروسی بیماران ایرانی مبتلا به دیابت نوع 1 به شکل معنی‌داری بالاتر از افراد سالم است. این مطالعه نوعی ارتباط میان انتروویروس ها و بیماری دیابت نوع 1 را در جمعیت مورد مطالعه نشان می‌دهد.